Սիմվոլների բառարան

Սևը թե՛ հունարենում, թե՛ լատիներենում մի քանի տերմին ունի«սև» կամ «մութ»
նրանց միջև աննկատ տարբերություններ կան, սակայն նրանք ընդհամենը խորհրդանշական ասոցիացիաներ են որտեղ նրանք միշտ նման էին և գրեթե միշտ բացասական: Գույնը հաճախ չէր նշվում Աստվածաշնչում, բայց երբ դա լինում էր (մեկ ուշագրավ բացառությամբ) այն հիմնականում բացասական էր։ Հոմերոսի գինու,ջրի,արյան,երկրի,արեւմուտքի եւ այլ բաներում կարող են լինել
սև կամ մութ առանց որևէ առանձնահատուկ սիմվոլիզմի, և նման կիրառությունները շարունակվում են հունական և լատինական գրականության մեջ: Հոմերուսին ավելի խորհրդանշական է Մահը, որպես սև գույնը, ինչպես Կերը, որպես մահվան ոգի։ Հադեսը սև է Սոֆոկլեսի Էդիպ Ռեքսում
և Եվրիպիդեսի Հիպոլիտոսը, նույն պես մահը սև է Սենեկայի Էդիպում և Ստատիուս Թեբաիդում: Սովը սև ձի է հեծնում «Հայելու գրքում»: Դանթեի անփառանգությունը մթնում է, «սև օդով», ինչպես նաև սև դևերով, սև հրեշտակներով ու քերովբեներով։ Սպենսեր Պլուտո-ում՝«անպտղության կատաղությունը» և «Շտիգիական լճում» Շեքսպիրի գրածով մահը, դժոխքը, Աչերոն,
և Հեքեյթը ամենը սև են, մինչդեռ մենք նաև սովորում ենք, որ «Սևը ուղեվորություն է դեպի
դժոխք, դյուցագների գույնը, և գիշերօթիկ դպրոցը»։ Լուկրետեում թաղումները սև են, իսկ Ունեցվածքը զգուշացնում է «սևը վերջում թաղումի օրն է» : Ուստի սև հագնելու սովորությունը սուգ է նշանակում: Օրինակ՝ Չաուսերի Թեսուսը հանդիպում է այրիների մի շքերթի, որը «հագել էր սև շոր»։ Ամենահայտնի գրական սգավորը, իհարկե, Համլետն է; երբ մայրը հորդորում է նրան «հանի գիշերային գույնը վրայիցտ», նա պնդում է, որ ավելի խորը սուգ է զգում, քան «թանաքավոր թիկնոցը» և «հանդիսավոր սև կոստյումները» նա չէր կարող արտահայտել այն։ Հոմերոսը և այլ հույն բանաստեղծներ սիրտը կամ կուրծքը կարող են սև դառնալ բարկությունից կամ վշտից, ասես ծխով լցվեն: Պինդար-ը գրում է
որ ով թեոքսենոսին չի սիրում, «ունի սև սիրտ, որից ելնում է Ադամանդ կամ երկաթ»): Սևը հաճախ նշանակում է պարզապես «վատ» կամ «չար»։ Վարդավառը պատմում է մանուկների մասին, որոնց «սև օր» էր տանում դեպի ստորաշխարհ։ Հռոմեացիները օրացույցում սև օրեր էին նշում և չէր թույլատրվում այդ օրերին, որև է բան տեղի ունենար: Օվիդը պատմում է, որ նախկին ժամանակներում սև խճաքարերը օգտագործվում էին մեղավորին դատապարտելու համար, սպիտակամորթներին արդարացնելու համար: Շեքսպիրի հարակողը դատապարտում է «այնքան սարսափելի, սև, անպարկեշտ է արարք», մինչդեռ Մակբեթն ասում է «, թող լույս չտեսնի իմ սև ու խորունկ ցանկությունները» : Ռասինի հիպոլիտը վրդովված է «սուտն այնքան սև» է: Միլթոնի Սամսոնը զգում է իր վշտերը« որ սև նվաստացում է»։ Շելլիի կերպարներից մեկն ասում է, որ մարդը կարող է արթնացնել մարդկանց Սև մտքերը և առաջարկներին: Խոսրովի թռչունը որպես մահվան և սուգի գույն, սևը քրիստոնյաների կողմից ընդունվել է մահվան նշան (մահապատիժ) և այդպիսով՝ մաքրության կամ խոնարհության: Սպենսեր Պալմերը-ը, եղել է ուխտավոր, Երուսաղեմից,- «միշտ սև էր հագնում», և թվում է, թե «իմաստուն ներարկիչ»։ Միլթոնը պնդում է, որ սևը «Իմաստության երանգն» է: Գրեյը պատասխանում է Միլթոնին, երբ նա խոսում էր «Իմաստություն, որը սփռված է հագուստի մեջ» «Ես սև եմ, բայց գռեհիկ»,— ասում է երգի սիրահարը, բայց այս թարգմանությունը (հեղինակային տարբերակը, որը հիմնված է լատիներեն «Վուլգատի» վրա)
գրեթե սխալվում է «բայց», հավանաբար, գիտակցաբար է եղել արված. դա պետք է լինի «ես սև եմ և հպարտ եմ», ինչպես տալիս է հունարեն «Յոթանասնիցը»։ Զուգահեռաբար փոխանակում է արեւմտյան նախապաշարման պատմությունը մուգ մաշկի դեմ, և հատկապես աֆրոամերիկացիների կամ նեգրերի դեմ։
(Իսպաներեն և պորտուգալերեն negro , from Latin niger, black): Սևամորթ գրողները ստիպված են եղել պայքարել գույնի գրեթե ամբողջությամբ բացասական իմաստների հետ: Ամերիկացի ստրուկ Ֆիլիս Ուիթլին ընդունել է նշանակությունները, բայց համառել է որպեսզի գույնը (կամ նրա նշանակությունները) փոխվեն․ “Ոմանք նայում են մեր սև ռասսային արհամարական աչքով ՛/ ”Նրանց գույնը սատանայական է”, / “Հիշե՛ք Քրիստոնյաներ, Սևամորթները սև են ինչպես Կայը”, / “Կարող է զտում լինել և միանալ “հրեշտակների գնացքին”” (“Աֆրիկայից Ամերիկա բերվելու մասին”)։ Բելյկը, սևամորթենրին կարեկցող սպիտակը, ներկայացնում է իր “Փոքրկ Սև Տղան” որպես նմանատիպ հասկացությունների ընկալում,- “Ես սև եմ, բայց Օ՛հ, իմ հոգին սպիտակ է”,- բայց տղան հիշում է, որ նա մնացած Անգլիացի տղաներից ունի հոգևոր առավելություն՝ Աստծու վառվող սերը (ով ապրում է արևի վրա) նախապատրաստում է նրան դրախտին։ Հարիեթ Ուիլսոնի “Մեր Նիգի” միջի սև կերպարը հարցնում է սպիտակի․ “Ո՞րը կուզենաս ունենալ․ Սև սիրտ սպիտակ մաշկում, թե՞ սպիտակ սիրտ՝ սևում”։ Ավելի ուշ գրողները ժխտել են ավանդական (արևմտյան) զգացողությունները “սևերի” մասին ընդհանրապես։ Նեգրիտուդե, տերմին հորինված 1939թ․-ին Մարտունակցի հեղինակ Այմե Սեսեի կողմից, օգտագործվում էր տարբեր անուններում կամ հոգիներում շատ Աֆրիկացի կամ Աֆրոամերիկացի գրողների կողմից, որոնց համար “սևը գեղեցկություն է” և “սևությունը” էություն կամ ուժ։ Գվենդոլին Բրուկսը հաստատում է գույներով պիտակավորումը որպես վիրավորական արտահայտությունների մաս։ “Ըստ իմ Ուսուցիչների, / Ես հիմա Աֆրոամերիկացի եմ։ / Նրանք ինձ կանչում են իմ անունով։ / Սևը բաց անձրևանոց է։ / Ես սև եմ և Սև հավերժ։” (Կոջո՝ “Ես Սև եմ”)։

Թարգմանության հղումը Black
Էջ․ 27