Гонарио был самым маленьким из семерых братьев. У родителей его не было денег, чтобы послать мальчика в школу учиться. И пришлось ему наняться на богатую ферму – работать. Так Гонарио стал… пугалом. Он должен был ходить по полям и разгонять птиц.
Каждое утро ему давали кулек с порохом, и он отправлялся на работу. Время от времени он останавливался среди поля и поджигал щепотку пороха. Вспышка огня пугала птиц, и те улетали, думая, что пришли охотники.
А однажды искра попала на куртку Гонарио, она загорелась, и если бы мальчик не догадался броситься в ров с водой, то, конечно, погиб бы от огня. Прыгнув в ров, Гонарио перепугал там всех лягушек – они с невероятным шумом и гамом бросились врассыпную. Крики лягушек напугали кузнечиков и цикад, и они на мгновение замолкли…
Но больше всего испугался сам Гонарио. Испугался и заплакал. Он сидел один-одинешенек возле рва, мокрый, словно гадкий утенок, маленький, оборванный и голодный. Он плакал так горько, что даже воробьи перестали прыгать с ветки на ветку. Они глядели на мальчика и сочувственно щебетали, пытаясь утешить его. Но разве могут воробьи утешить свое пугало?!
Գոնարինոն յոթ եղբայրներից ամենափոքրն էր: Նրա ծնողները գումար չունեյին, որպեսզի տղային ուղարկեյին դպրոց սովորելու: Եվ նա ստիպված էր գնալ հարուստ դաշտում աշխատլու: Եվ այդպես Գոնարինոն դարձավ…խրտվիլակ: Նա պետք է քայլեր դաշտով և քշեր թրջուններին :
Ամեն առավոտ նրան տալիս էին մի բուռ փոշի, և նա գնում էր աշխատանքի: Ժամանակ առ ժամանակ նա կանգնում էր դաշտի մեջտեղում և վառում էր մի քիչ փոշի: Կրակի բռնկումը վախացնում էր թրջուններին, և նրանք գնում էին մտածելով, որ որսորդները երկել են:
Բայց մի օր կայծը թռավ Գոնարինոյի բաճկոնի վրա, այն սկսեց վառվել, ու եթե տղան չկռահեր, որ պետք է թռնի ջուրը, նա կրակից կմահաներ: Ջուրը թռնլով Գոնարինոն, այնտեղ վախացրեց բոլոր գորտերին, նրանք աննկարագրելի աղմուկով թռան: Գորտերի ձայնից վախեցան նաև մորեխները և կիկադները, և նրանք մի ակնթարթ ձայները կտրեցին:
Բայց ամենից շատ վախեցել էր հենց ինքը Գոնարինոն: Վախեցավ և լաց եղավ, նա մեն մենակ նստած էր, ջրով լի խոռոչի կողքին, թաց, ինչպես անճոռնի ճուտիկը, փոքր, ճղված և սոված: Նա այնքան դառն էր լաց լինում լինում, որ նույնիսկ ագռավներն էին դադարել թռչել ճյուղից ճյուղ; Նրանք նայում էին տղային և ցավակցում էին, փորձելով հանգստացնել նրան: Արդյոք ագռավները կարող են հանգստացնել իրենց խրտվիլակին?
Արսեն Գոմցյանի բլոգ 